Cem Yılmaz’ın gösterisine gittim. Cem Yılmaz’ı dinlerken tam burada gülmekten kırıldım. Şimdi  söylüyorum: Ne vereyim abime? İşte bu Türkiye’nin gerçeği, hepsinden azar azar ortaya karışık bir şeyler yap.

Şimdi size müşteri ile yaptığımız bir toplantıdan bahsediyorum.

Müşteri: Bu renk olmamış.

Lovemark: Neden olmamış?

Müşteri: Çünkü benim eşim mor renk seviyor.

Lovemark: Tüm malı eşiniz alacaksa mor yapalım.           

Bizim işi herkes bilir. Ya yeğen ya da komşunun oğlu.

Rakiplerinden birer parça örnek göstererek ortaya bir şirket profili çıkaran farklı bir zihniyet. Bizim sitemiz böyle olsun. Yeni fikirlere kapalı bir zihniyetteyiz. Biz, daha iyisini yapabiliriz derken bile müşteri, Amerika’yı yeniden keşfetmeye gerek yok diyor. Adamlar yapmış. Türkiye’de tüm tasarım olguları bu şekilde oluşuyor.

Hepsinden birer parça ile ortaya çıkan karışık Türk yemek kültürü bizim misafirlerimize şöyle bir alışkanlık kazandırdı; kendisine değer verildiğini düşündü. Fikrimiz yok, ortaya karışık yap, biz tadarak anlarız.

Şimdi, bir yazılımcı olarak; Ne Vereyim Abime?